เมื่อเครื่องจักรสงคราม เปลี่ยนมาเป็นเครื่องออกกำลังกาย
เรื่อง : เอกณัฏฐ์ ทุมทอง, ภาพ : เอกณัฏฐ์ ทุมทอง ท้าวความไปเมื่อปี ค.ศ. 2011 ผู้เขียนได้มีโอกาสเดินทางไปเมืองเวนิส ประเทศอิตาลี ตอนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของทีมศิลปินตัวแทนของประเทศ ในตำแหน่ง “Chief Designer” ของบริษัท นาวิน โปรดักชั่น ศิลปินตัวแทนของประเทศไทยในปีนั้น คือคุณนาวิน ลาวัลย์ชัยกุล ในงานแสดงที่ใช้ชื่อว่า “Paradiso di Navinn” หรือก็เป็นศิลปินเจ้าของบริษัท นาวิน โปรดักชั่น บริษัทที่ตั้งขึ้นมาในบริบทเชิงศิลปะ (ในเรื่องนี้ถ้ามีโอการผมจะเอามาเล่าให้ฟังครั้งต่อ ๆ ไป) ในช่วงหลังจากมีพิธีเปิดงานแสดงผลงานศิลปะไปเรียบร้อยแล้ว ผู้เขียนก็ได้ฤกษ์งามยามดีมีโอกาสได้เตรดเตร่ไปเที่ยวชมงานในพาวิลเลี่ยนอื่นซักที อ่อ… ลืมบอกไปว่าคำว่าพาวิลเลี่ยนถ้าแปลตรงตัวก็คือศาลา แต่ถ้าให้เข้าใจได้ง่าย ๆ ก็คืออาคารแสดงงานศิลปะของแต่ละประเทศนั่นเอง โดยแต่ละประเทศโดยเฉพาะประเทศใหญ่ ๆ ประเทศที่เรียกว่าให้การสนับสนุนทางด้านศิลปะอย่างจริงจัง ก็จะมีการเช่า-ซื้อที่ดิน สร้างพาวิลเลี่ยนประจำของประเทศตัวเองไปกันเลยทีเดียว ขนาดของอาคารก็บ่งบอกความมั่งคั่งของประเทศนั้น ๆ ประเทศที่มีเงินถุงเงินถังก็มีการประชันขันแข่งขนาดของอาคาร รูปแบบสถาปัตยกรรมของอาคารแบบที่ว่าสร้างกันมาหลายทศวรรษแต่รูปทรงอาคารยังล้ำสมัยได้อีก ไม่งั้นจะไม่สมศักดิ์ศรี ไม่สมฐานะประเทศของตัวเอง พูดถึงการให้ความสำคัญของศิลปะข้อสังเกตุของผู้เขียนมองว่าประเทศที่อยู่ดีกินดีแล้วไม่ต้องมาห่วงพะวงเรื่องปากท้องมาก เศรษฐกิจ การเมือง